“Ik nam aan dat Toms huilen iets betekende, maar ik begreep niet wat! En hij huilde veel. Ik had geen idee waarom hij het ene moment schreeuwde en het volgende kalmeerde. En waarom het leek alsof niets van wat ik deed hielp. Ik voelde me ontmoedigd dat ik, zijn mama, onvoldoende in zijn behoeften kon voorzien om zijn huilen te stoppen.”

Priscilla begon een dagboek. Ze noemde elke kreet op basis van het fonetische geluid dat ze erin kon horen. En als ze iets deed dat het huilen kalmeerde, schreef ze dat ook op. Ze maakte een grafiek met de ‘naam’ van het geluid en de bijbehorende oplossing. Ze begon zo te zien welke geluiden consistent bij welke oplossing pasten…

Uiteindelijk werd het leven samen zo makkelijk dat ze met Tom naar het winkelcentrum kon gaan. Priscilla zag andere ouders met hun baby’s. Ze hoorde die baby’s hetzelfde huilden als Tom! Ze merkte ook dat wanneer een ouder reageerde met een van haar oplossingen voor een specifieke huilbui, de baby stopte met huilen. Zo niet, dan huilde de baby door.